Η 29η Ιουνίου για μένα είναι μία ξεχωριστή μέρα. Μην προτρέχετε να μαντέψετε, δεν έχω στην οικογένεια ούτε έναν Πέτρο ή Παύλο. Είναι η μέρα που για πρώτη φορά, το 1997 έγινα πατέρας. Εκείνη την ημέρα, πριν 14 χρόνια, στο Έλενα, η αγαπημένη σύντροφος της ζωής μου έδωσε ζωή στον πρώτο μου γιό, τον Θεμάρα μου!
Χθες, 14 χρόνια μετά από την κορυφαία μέρα της ζωής μου, κάποια περίεργη μοίρα, απ'αυτές που δεν πιστεύω, με έφερε από νωρίς στην πλατεία... στην πλατεία Συντάγματος που ίσως θα πρέπει να ανταλλάξει όνομα με την άλλην, λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, την Κλαυθμώνος.
Αν και το ραντεβού των αγανακτισμένων ήταν για αρκετά νωρίς, στις 8 το πρωί, έφτασα στην πλατεία αρκετά αργότερα, λίγο πριν τις 10. Καθώς είχαν ακολουθήσει τα επεισόδια της προηγούμενης μέρας, το πίσω μέρος του μυαλού μου μού έλεγε πως έπρεπε να έχω μαζί μου τουλάχιστον κάποια κλειστά γυαλιά, αν όχι και κάποια μάσκα. Όντας όμως στους δρόμους από τα 17 μου, και έχοντας ήδη φάει αρκετά χημικά στο σύνταγμα, η σκέψη μου ήταν πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντέξω και τα χθεσινά. «Μαθημένη η φοράδα στ’ αλώνι» αλλά αυτή τη φορά την πάτησε! Το μόνο που είχα φροντίσει ήταν να ξεκινήσω με πλήρως φορτισμένο το κινητό για να αντέξει την βαριά χρήση του Twitter για την ημέρα (βασικό όπλο ενημέρωσης σε τέτοιες καταστάσεις).
Όταν έφτασα στην πλατεία, η πρώτη μου κίνηση (πάντα το κάνω αυτό τελευταία) ήταν η επισκόπηση του χώρου. Βόλτα στην πλατεία, ανέβασμα στον Άγνωστο, μετά Όθωνος, Συντάγματος, Γεωργίου Β, ξανά Άγνωστο και πίσω στην πλατεία από την Όθωνος. Ήταν χλυαρά τα πράγματα, κόσμος λιγοστός, όχι πάνω από 5.000 άνθρωποι συνολικά. Όλοι όμως ανήσυχοι… Πολύ ανήσυχοι. Είχαν αρχίσει να φτάνουν οι πρώτες πληροφορίες για τις συμπλοκές στα μπλόκα του Καλλιμάρμαρου και της Ρηγίλλης. Οι μπάτσοι τους την έπεφταν από παντού και με ό,τι είχαν διαθέσιμο. Χημικά, γκλομπς, ασπίδες, όλα… οι πρώτοι τραυματίες ήδη διεκομίζονταν στα κοντινά νοσοκομεία.
Ο κόσμος στην πλατεία αρχίζει να πυκνώνει σιγά σιγά… η ώρα έχει πάει πια 11. Στον χώρο της πλατείας και του Άγνωστου είμαστε πια πάνω από 20.000 κόσμος, αλλά τόσο διασκορπισμένος που είμαστε ανύπαρκτοι. Τηλεφωνώ σε φίλο που είναι μέλος του ΚΚΕ και μου λέει ότι μόλις ξεκινάνε από Ομόνοια… Περνάει μία ώρα και δεν έχουν φτάσει στην πλατεία. Γύρω στις 12 τον ξαναπαίρνω τηλέφωνο και μου λέει ότι έχουν σταματήσει στα Προπύλαια και πως δεν τους αφήνουν να συνεχίσουν, όπως και κανέναν άλλον από τα συνδικάτα που ήταν εκεί. Αρχίζουν να μας ζώνουν τα μαύρα φίδια στην πλατεία… Τι θα γίνει; Γιατί;
Αφήνω τα παιδιά στην πλατεία και ξεκινάω νέο αναγνωριστικό γύρω στην περιοχή σε αναζήτηση «μπαχαλάκιδων»… ξεκινώ από την πλατεία, κατεβαίνω Συντάγματος, κάνω έναν κύκλο από Βουκουρεστίου, Πανεπιστημίου, Αμαλίας και φτάνω στις μία το μεσημέρι πια μπροστά από τον Εθνικό Κήπο. Δεν υπάρχει κανείς, αλλά...
Εκεί, με τρόμο, γιατί από κει ξεκίνησαν τα επεισόδια στις 15 του μήνα, βλέπω μια μικρή ομάδα 5 ατόμων να παίζουν με το λουκέτο που κρατάει κλειδωμένη την αλυσίδα της πόρτας. Σε δευτερόλεπτα (μα κλειδαράδες ήταν;; την ανοίγουν και αρχίζουν να φωνάζουν στον κόσμο «Ελάτε, η πόρτα άνοιξε! Πάμε μέσα!»… Τρομοκρατούμαι στην ιδέα (αν και φλέρταρα για λίγο μαζί της) και μένω απ’έξω. Μπαίνουν μέσα μερικές δεκάδες άνθρωποι και αμέσως κάνει την εμφάνισή της ομάδα Υ.ΜΕΤ. (αυτοί είναι τα μπλε ΜΑΤ, γνωστοί και ως στρουμφάκια), απωθούν τον κόσμο έξω από τον κήπο και το συμβάν λήγει χωρίς εντάσεις.
Ενώ γίνονται αυτά, το πλήθος στην Αμαλίας πυκνώνει αρκετά… είναι οι άνθρωποι που έφτασαν από το μπλόκο του Καλλιμάρμαρου που υποχώρησε. Ακούω σειρήνες. Μηχανές. Μια μεγάλη ομάδα ΔΙΑΣ, γύρω στους 50, μπαίνει με φούρια στην Αμαλίας από Ζάππειο και χυμάει κατά τον κόσμο. Μεγάλο κομμάτι του κόσμου όμως, πάνω από 5.000, έχουν προλάβει να συγκλίνουν, αποκλείουν τον δρόμο και αναχαιτίζουν τους ΔΙΑΣ που γυρίζουν πίσω από κει που ήρθαν. Η ώρα είναι μία και τέταρτο… από το Twitter ενημερώνομαι πως οι μπάτσοι στη Βουλή έχουν βάλει μάσκες. Σκέφτομαι από μέσα μου πως αυτό δεν είναι καλό και ενημερώνω τον κόσμο γύρω μου πως ίσως να δεχτούμε επίθεση. Είναι η πρώτη φορά της μέρας που με κοιτάνε σαν τρελό! Ο κόσμος δεν έχει λόγο να ανησυχεί… Δεν ξέρει…
Αρχίζω να επιστρέφω προς το Σύνταγμα ακολουθώντας όλο αυτό το πλήθος, που από την έντασή του, μετά και το γνωστό σύνθημα που φωνάζαμε μερικά λεπτά προς τους ΔΙΑΣ «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», αποφασίζει με λογική όχλου να πάει στην Βουλή. Είμαστε μπόλικοι… Χιλιάδες… και πια υπάρχει παλμός, συνθήματα και όγκος… και είμαστε όλοι μας εσείς κι εγώ… 20άρηδες και όλα τα ενδιάμεσα μέχρι 60άρηδες. Φτάνουμε στο ύψος του ξενοδοχείου Αμαλία, στην Ξενοφώντος, όταν πίσω μας βγαίνουν 2 ή 3 διμοιρίες ΜΑΤ φορώντας τις μάσκες τους. Δεν θέλει πολύ για να προβλέψω τι θα γίνει! Επιταχύνω το βήμα μου μη φάω τα χημικά τους στα πόδια μου. Πίσω μου ακούω τον κόσμο να φωνάζει αλλά δεν βγάζω νόημα τι λέει… Όσοι γύρω μου έχουν μάσκες τις φορούν και επιταχύνουν προς την Βουλή… ακούω την πρώτη ομοβροντία… γύρω στα 7-8 χημικά, ίσως περισσότερα. Η ώρα ακριβώς 13:26. Ο άνεμος τους ευνοεί και σύντομα αρχίζω να πνίγομαι. Φτάνω Βουλή…
Φτάνοντας στην Βουλή, μπροστά από την τέντα του Συνασπισμού, βρίσκω έναν φίλο και μένω εκεί… ο αχός των πρώτων χημικών αρχίζει να περνά, και σύντομα, μαζί με την χρήση Maalox, βρίσκω ξανά μάτια και αναπνοή. Κάπου εκεί το γνωστό υπεραισιόδοξο κομμάτι των νευρώνων του μυαλού μου πίστεψε πως αυτό ήταν. Τελειώσαμε. Φευ. Αμ δε! Τότε αρχίζαμε! Στον Άγνωστο πέφτει ομοβροντία χημικών… μεταξύ 15 με 20! Το Σύνταγμα θολώνει, δεν βλέπω πια την Βουλή. Ο κόσμος αρχίζει να οπισθοχωρεί, προστατεύοντας το πρόσωπό του με ότι έβρισκε και φωνάζοντας το γνωστό σύνθημα που πάντα φωνάζει όταν οι μπάτσοι επιτίθενται… Ξανά Maalox, και δεν φεύγω από την Βουλή, παρότι η ατμόσφαιρα είναι πολύ άσχημη. Έχουν ήδη πέσει αρκετά χημικά στην περιοχή κι ο αέρας, αν και ευνοϊκός, είναι αργός και δεν τα παίρνει μακριά αμέσως…
Ανοίγω το Twitter, ακούγοντας ομοβροντίες χημικών στην γωνία Βασ. Σοφίας με Πανεπιστημίου… κάνανε την εμφάνισή τους οι «μπαχαλάκηδες»… «Άντε κι αργήσατε και τους κρεμάσατε τους μπάτσους στο ραντεβού σας» σκέφτομαι, αποχαιρετώ τον φίλο μου και κατεβαίνω στην πλατεία από την Όθωνος. Ξαναβρίσκομαι με τα παιδιά της Τεχνικής Υποστήριξης και μένω εκεί να βοηθώ σε ό,τι μπορώ… η ώρα έχει πάει πια 2 το μεσημέρι. Τα παιδιά εκεί αρχίζουν να πεινούν και ζητάνε από την ομάδα σίτισης φαγητό. Φτάνει σε λιγότερο από 3 λεπτά. Κάτι νοστιμότατες χειροποίητες τυρόπιτες! Δεν τρώω καθόλου… τα χημικά μου γαμάνε το στομάχι κυρίως… και με χορταίνουν μάλλον, αφού μου κόβουν την πείνα! (Επίσης μου προκαλούν και αλλεργία στο ρυνικό μου! Κρατήστε το αυτό!)
Κάθομαι εκεί, στον χώρο της συνέλευσης… αρκετά χημικά έχω φάει ήδη και κάτι μου λέει ότι θα φάμε κι άλλα μέσα στην ημέρα… Ένας καλός φίλος περνάει για λίγο, αλλά τα προβλήματα υγείας του δεν του επιτρέπουν να παραμείνει για πολύ, ίσαμε μια ώρα πριν φεύγει… Κάνουμε μόνο μικρές βόλτες γύρω από την πλατεία τραβώντας και μερικά βίντεο. Έχουμε κόσμο, και μάλιστα αρκετό, η καλλιτεχνική ομάδα της πλατείας παίζει ντράμς πάνω στο καπώ ττου καμμένου (από τους «μπαχαλάκηδες») βαν-κεραίας κινητής τηλεφωνίας που έχει ξεμείνει από την προηγούμενη μέρα στο σημείο ενώ όλοι γύρω χορεύουμε. Των περισσοτέρων όμως (και του φίλου μου) τα βλέμματα είναι ανήσυχα και στραμμένα στην Γεωργίου Β’ και στην Καραγιώργη Σερβίας όπου ο πετροπόλεμος και τα χημικά καλά κρατούν. Χώνω τον φίλο στον σταθμό του Συντάγματος να πάρει ανάσες… δεν το αντέχει καθόλου… καλύτερα για εκείνον, ίσως…
Γυρνάμε στην πλατεία και ο φίλος, ευτυχώς, αποχωρεί… η ώρα είναι πια κοντά 4 το απόγευμα, και τα χημικά που έχουν πέσει ήδη πολύ περισσότερα από όσο η κατάσταση ή η σύσταση του κόσμου επέβαλλε… οι «μπάχαλοι» δεν είναι πάνω από 150 άτομα που έχουν διασκορπιστεί σε διάφορα σημεία πέριξ της πλατείας και σπάνε ότι βρίσκουν παίζοντας πετροπόλεμο με τους μπάτσους, ενώ οι τελευταίοι ήδη επιδίδονται σε ρίψη χημικών και πετρών αλλά και ξύλου σε όποιον βρίσκουν μπροστά τους.
Στην πλατεία η κατάσταση είναι οριακά ανεκτή… χημικά από παντού στον περίγυρο, και αρκετά, δίχως λόγο, μέσα στην πλατεία… σε μας… στον κόσμο… όσοι έχουν εξοπλισμό τον φορούν ήδη περιμένοντας τα χειρότερα, ενώ εγώ μένω με το ξεραμένο πια Maalox στο πρόσωπό μου και την χειρουργική μάσκα μου να μην κάνει δουλειά… τα πράγματα αγριεύουν αρκετά πια με συγκρούσεις παντού γύρω από την πλατεία.
Συγκρούσεις… ποιες συγκρούσεις; Οι «μπάχαλοι» παίζουν το γνωστό πια παιχνίδι τους με τους μπάτσους κι ο κοσμάκης τρώει τα χημικά… τόσο απλό… σηκώνομαι για λίγο και όσο αντέχω κατεβαίνω στο κάτω μέρος της πλατείας. Καμμιά 20αριά «μπάχαλοι» σπάνε την Eurobank στην γωνία Όθωνος και Φιλελλήνων, ενώ 3-4 διμοιρίες ΜΑΤ τους κοιτάνε. Γυρίζω πίσω στο πόστο μου που δεν πλήγεται τόσο εύκολα από τα χημικά και κάθομαι στο πάτωμα, στο έδαφος… μπας και γλυτώσω τίποτα!
Βλέπω μπροστά μου την Όθωνος άδεια… μόνο λίγοι μπάτσοι πάνω της. Δίπλα μου περνάνε δύο τύποι, ο ένα ψηλός γύρω στα 40 (σαν εμένα δηλαδή) κι ο άλλος ένα κοντός αδύνατος γύρω στα 50, και οι δύο φορώντας κουστούμι! Αρχίζουν να ανεβαίνουν τα σκαλιά της Όθωνος και σκέφτομαι «που πάνε;;;». Φτάνουν στο κεφαλόσκαλο και τους βλέπω να παγώνουν! “curiosity killed the cat” σκέφτομαι και, πριν αποτελειώσω την σκέψη μου, τους την πέφτουν 8-10 ματατζήδες και τρώνε το ξύλο της αρκούδας… μέσα σε δευτερόλεπτα σηκωνόμαστε από την πλατεία να τους βοηθήσουμε αλλά δεν προλαβαίνουμε. Και οι δύο είναι πια στην πλατεία αιμόφυρτοι αφού οι μπάτσοι τους πέταξαν (κυριολεκτικά) πίσω στην πλατεία… πλησιάζοντας να βοηθήσουμε τους ανθρώπους ακούμε τους μπάτσους να φωνάζουν "θα σας γαμήσουμε ρε μουνιά» και διάφορα άλλα παρόμοια, και την στιγμή εκείνη πετάνε στην πλατεία 3-4 ασφυξιογόνα. Την στιγμή που το εισπνέω καταλαβαίνω τι είναι, αλλά ο οργανισμός μου, γυμνός από κάθε αντίσταση, με προδίδει… έρχεται η αλλεργική αντίδραση και το φτάρνισμα. Εντελώς μηχανικά παίρνω την μεγάλη εισπνοή, και παθαίνω σοκ. Ξαφνικά τα πνευμόνια μου κλείνουν, καίνε, ο φάρυγγάς μου καταρρέει σε κάθε εισπνοή. Αφήνω (ντρέπομαι που το λέω) τον δύσμοιρο τον άνθρωπο εκεί, και τρέχω δίχως ανάσα να βρω κάπου αέρα να αναπνεύσω. Βρίσκω αέρα στο μετρό και μένω εκεί 5-10 λεπτά να συνέλθω, κι επιστρέφω στην πλατεία.
Τα χημικά έχουν φύγει, η πλατεία τραγουδάει, όλοι μαζί! Γύρω μας γίνεται ο κακός χαμός αλλά εμείς επιμένουμε στην πλατεία τραγουδώντας και χορεύοντας Ξυλούρη. Η Κρητική λύρα της καλλιτεχνικής ομάδας έχει πάρει φωτιά! Το «πότε θα κάνει ξαστεριά» διαδέχεται το «Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί» και πάει λέγοντας! Αρχίζω να νιώθω ότι δεν ξέρω τι γίνεται έξω από την πλατεία και ανοίγω το twitter. Χαμός σε όλο το κέντρο… αναφορές για βίαια επεισόδια από την ΕΛΑΣ παντού… ή ώρα είναι κοντά 16:30
Βάζω να φορτίσω το κινητό μου… με τόση χρήση (υπερπολλαπλάσια αυτού που εδώ διαβάζετε) τα έχει παίξει! Είμαστε χαλαροί… λιγότερα χημικά πέφτουν γύρω μας αν και ακούμε παντού τον χαμό… Είμαστε χαλαροί και ψύχραιμοι. Όμως κάπου εκεί ή λίγο πριν πέφτει η είδηση ή φήμη ότι το king George και το Μεγάλη Βρετάνια εκκενώθηκαν! Η ανησυχία στα πρόσωπα όλων έκδηλη! «Γιατί; Τι θα κάνουν;» Κανείς δεν έχει απάντηση στα ερωτήματα… και λίγο μετά, γύρω στις 17:00 δεχόμαστε την πρώτη επίθεση. Οι μπάτσοι απωθούν τους «μπαχαλάκηδες» από την Eurobank και τους βάζουν στην πλατεία.
Χημικά παντού γύρω μας. Τόσο στην Όθωνος και μέσα στην πλατεία, όσο και στα χαμηλά της πλατείας. Αρχίζουμε, πνιγμένα, να φωνάζουμε ότι έχουμε τραυματίες και ιατρείο, και από τα μεγάφωνα να ακούγονται εκκλήσεις να σταματήσουν τα χημικά. Εκεί που φωνάζουμε ένα παιδί της συνέλευσης ανοίγει πυροσβεστήρα για να διώξει τα χημικά… Με αποτέλειωσε… ξανά μου ήρθε αλλεργία, ξανά φτάρνισμα, ξανά πνίξιμο… φεύγω και, προσπαθώντας να μην ποδοπατήσω κανέναν φτάνω στο μετρό και παίρνω ανάσες… Συνέρχομαι και 5 λεπτά μετά είμαι ξανά έξω στην πλατεία… τόσο άσπρος πια από το Maalox που είμαι μάλλον αγνώριστος!
Η ώρα είναι πια κοντά 17:40 και η συνέλευση παίρνει την πιο σωστή απόφαση… Οπισθοχώρηση… όλοι βλέπαμε ότι η βία που είχαμε ήδη ζήσει δεν έχει ακόμα τελειώσει. Οι μπάτσοι ήταν ακόμα εκεί, δεν φεύγανε. Αρχίζουμε έναν αγώνα εκκένωσης του χώρου. Πρώτα το ιατρείο και οι τραυματίες. Το Μετρό μας παραχωρεί τον εκθεσιακό του χώρο και καταφεύγουμε εκεί. Επιστρέφω να βοηθήσω την ομάδα τεχνικής υποστήριξης, αλλά τα έχουν ήδη μαζέψει. Ξαναμπαίνω στο μετρό κι ανοίγω το twitter. Μία κοπέλα λέει ότι είναι αποκλεισμένοι στην Αμαλίας και δεν μπορούν να μας βοηθήσουν στην πλατεία. Το κλείνω και διασχίζω τον σταθμό προς την έξοδο Αμαλίας. Ανεβαίνω…
Βγαίνοντας στην Αμαλίας συναντώ κόσμο… πολύ κόσμο… 8-10 χιλιάδες ανθρώπους, αν και μέχρι εκείνη την στιγμή νόμιζα ότι στην πλατεία ήμασταν μόνοι μας πια! Τον κόσμο τον κρατάνε 3 διμοιρίες μπάτσων δίχως ένταση και βία. Ο κόσμος απλά φωνάζει τα γνωστά… «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» και «ψωμί παιδεία ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το 73». Απλός κοσμάκης στα φόρτε του! Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω δύο διμοιρίες να κρατάνε την κεντρική σκάλα του Συντάγματος, και άλλες 2-3 την πανεπιστημίου…
Δεν περνάνε 3-4 λεπτά κι μπάτσοι υποχωρούν. Πήραν εντολή. Υποχωρούν όλοι μαζί προς τον Άγνωστο και παρατάσσονται… κι ο κόσμος βουβά και μουδιασμένα γυρίζει στην Βουλή… Εμένα κάτι με κρατάει στο πόστο μου… ήθελα να βλέπω τι γίνεται… γιατί πήγαν πίσω; Τι έγινε; Τι άλλαξε;
Δυο λεπτά μετά, ο κόσμος έχει γυρίσει στην Βουλή. Κόσμος και από την Αμαλίας και από την Πανεπιστημίου και από το Σύνταγμα κάτω… μουδιασμένοι όλοι από την βία που είχανε ζήσει, αν και τα χειρότερα τους ερχόντουσαν και δεν το ξέρανε!
Έχω μείνει στην έξοδο του σταθμού στην Αμαλίας, για κάποιον περίεργο λόγο που ακόμα ψάχνω να βρω… πιάνω μια κίνηση στ’αριστερά μου, γυρίζω και βλέπω 3 διμοιρίες ΜΑΤ να βγαίνουν από την Ξενοφώντος. Δεν μου αρέσει. Γυρίζω προς την Βουλή και βλέπω άλλες 3 διμοιρίες να κατεβαίνουν από την Βασ. Σοφίας κλείνοντας την Πανεπιστημίου. Δεν πανικοβάλλομαι ακόμα… σκέφτομαι ότι το παιχνίδι είναι γνωστό… μας κλείνουν εξόδους, δεν είμαστε και τόσοι πολλοί πια, ίσαμε 15 ίσως 20 χιλιάδες κόσμου, από άλλη έξοδο θα φύγουμε. Φευ. Έχασα!
Κατεβαίνω προς το Σύνταγμα… Όθωνος κλειστή. Γεωργίου Β κλειστή, στο κάτω μέρος της πλατείας τα επεισόδια επεκτείνονται! Τρομοκρατούμαι! Πηγαίνω προς τα σκαλιά της πλατείας φωνάζοντας στον κόσμο «Όλοι στην πλατεία τώρα!!!». Ο κόσμος με κοιτάζει σαν τρελό! Δεν καταλαβαίνει γιατί φωνάζω!
Φτάνοντας στα σκαλιά δεν πρόλαβα ούτε το πρώτο… άρχισε η επίθεση. Δεν ξέρω αν έχω αρκετά λόγια για να το περιγράψω. Νομίζω πως δεν έχω αλλά θα το προσπαθήσω…
Ακούγονται δεκάδες ή εκατοντάδες κρότοι από παντού. Η ατμόσφαιρα θολώνει αμέσως. Δεν βλέπαμε μπροστά μας. Ο αέρας καίει. Δεν μπορείς να αναπνεύσεις ή να δεις. Οι μπάτσοι μας την πέφτουν. Από παντού. Όλοι. Ρίχνοντας χημικά και χτυπώντας. Όλες και όλους. Δεν μπορώ να δω πια… είμαι στην μέση της σκάλας για την πλατεία και δεν μπορώ να δω ή να αναπνεύσω. Πέφτουν πάνω μου δυο φίλοι αγκαλιασμένοι ουρλιάζοντας από τους πόνους στα μάτια. Τους παίρνω και τους δύο υπομάλης και φωνάζωντας «τραυματίες» φτάνω μέσα στον σταθμό στο ιατρείο… μου τους παίρνουν οι νοσοκόμες και με πλακώνουν στους ορούς. Χτυπάει το κινητό μου… Δεν είναι η ώρα… το κλείνω… Πανικός παντού! Άνθρωποι να θέλουν να μπουν στο ιατρείο και να μην τους αφήνουν, αφού το ιατρείο δεν θα άντεχε και καλά κάνανε! Ανοίγανε την πόρτα μόνο για σοβαρά περιστατικά!. Η πόρτα άνοιγε κάθε 10-20 δευτερόλεπτα και μπαίνανε μέσα αιμόφυρτοι ή λιπόθυμοι... νέοι γέροι, άντρες γυναίκες και παιδιά... η βία των μπάτσων δεν γνωρίζει φύλο ή ηλικία... είναι η μόνη ισονομία που γνωρίζουμε… έξω γίνεται χαμός! Κρότοι από παντού! Χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η γυναίκα μου… κλαίω… για το κατάντημα της χώρας… μέσα συνεχίζουν να μπαίνουν τραυματίες… δεν ξέρω τι να κάνω… έχει το παιδί μου γενέθλια… να πάω ή να στηρίξω εδώ;
Μισή ώρα μετά η πλατεία είναι άδεια… Χωρίς χημικά… αρχίζουμε να ξαναβγαίνουμε. Έχω στα χέρια ένα μπουκάλι ψεκασμού με Maalox και ψεκάζω όλους για να συνέλθουν. Είμαι στην έξοδο του Μετρό και ψεκάζω τους πάντες… Αλλά το παιδί μου είχε γενέθλια… και φύγαμε…
